Anaïs Mitchell is een singer/songwriter uit Vermont. Haar eerste album "The Song They Sang When Rome Fell" heeft ze in 2002 opgenomen en dat lijkt wel zo'n beetje het meest onvindbare album alle tijden te zijn. In 2003 was ze één van de winnaars van de "New Folk Competition" op het prestigeuze Kerrville Folk Festival. Daar werd ze door critici ook veelvuldig vergeleken met Bob Dylan en Joni Mitchell. Haar stem heeft inderdaad veel weg van die van Joni Mitchell, maar is toch compleet anders. Het doet af en toe zelfs kinderlijk aan. Haar teksten zijn zowel cultureel/maatschappelijk als politiek bewust. Op dit vlak kan ze zich dan ook bijna meten aan Bob Dylan. In 2004 komt haar album "Hymns for the Exiled" uit. Hierop zijn ook diverse Arabische invloeden te horen. Dit invloeden zijn gevoed door haar studie in het Midden-Oosten. Op het nummer "Two Kids" zingt ze zelfs een stukje in het Arabisch. Daarnaast staan er ook, een soort van, liefdesliedjes op dit album zoals "Cosmic American". Al was het niet om haar aparte en zeer mooie stem dan is dit album zeker de moeite waard om eens te beluisteren om haar tekstuele diversiteit, met referenties naar o.a. T.S. Eliot en "Thousand and One Arabian Night".

Toen dit album in 1972 uitkwam bereikte het slechts de 167e positie in de American Billboard Charts. Decennia later is dit album uitgegroeid tot een cultklassieker onder muziekliefhebbers. Ackles schreef al vanaf de jaren '60 nummers voor Elektra. Later kreeg hij ook de mogelijkheid om zelf zijn nummers op te nemen. "American Gothic" is zijn derde album en is geproduceerd door Elton John's songwriter partner Bernie Taupin. Ackles en Taupin ontmoeten elkaar in 1970 waar Ackles opent voor Elton John in de Troubadour Club in Los Angeles. Om zijn stelling "in order to get a perspective of you country, you have to leave it" kracht bij te zetten woont hij van september 1971 tot mid 1972 in Engeland waar hij ook dit album omneemt.

De nummers op op "American Gothic" hebben wel iets weg van kleine toneelstukjes. Ze zijn rijkt georkestreerd en bevatten soms cabaresque melodieën, maar zijn toch gebaseerd op de verhalende folkstijl zoals die van Woody Guthrie. Bij tijd en wijle heeft zijn stem wel iets weg van die van Neil Diamond. En dat is in deze echt geen negatief punt. Vele grote hedendaagse artiesten zoals Elvis Costello, Tom Waits en Frank Zappa verklaren schatplichtig te zijn aan het werk van de in 1999 aan deze kanker overleden singer/songwriter.

Bob Dylan - Blonde on Blonde (1966)

Alhoewel ik "The Times They Are A-Changin'" altijd gezien heb als mijn favoriete Dylan-plaat begin ik na een paar luisterbeurten van "Blonde on Blonde" serieus te twijfelen. Waar "The Times They Are A-Changin'" zich nog sterk richt op de folk-roots van Dylan is "Blonde on Blonde" is de start van een singer/songwriter die zich niet meer gebonden ziet aan één stijl of een bepaald genre. Na zijn memorabele optreden op het Newport Folk Festival evolueerde Dylan exponentieel, zowel muzikaal als tekstueel. Zo weet hij na het vermeende drugslied "Rainy Day Women #12 & #35" moeiteloos om te schakelen naar prachtige quasi liefdesliedjes als "Just Like a Woman". En zoals vaak het geval is bij Dylan weet je na het diverse malen beluisteren van een liedje nog steeds niet precies wat hij er werkelijk mee bedoelt heeft. Zo is mij nog steeds niet duidelijk of "Just Like a Woman" nu een lofzang of een neerbuigende sneer betreft. Dit ook de grote kracht van Dylan. Bij iedere luisterbeurt ontwaar je nieuwe connectie en stel je nieuwe theorieën op die bij de volgende luisterbeurt weer compleet van tafel worden geveegd. Ook het veelvuldig gebruik van een mondharmonica stemt mij meer dan gelukkig. Waar dit instrument op voorgaande albums nog erg op zich zelf staand instrument was weet Dylan het op dit album wonderschoon te verwerken in de overige instrumentatie zodat het gebruik ervan niet meer zo prominent op de voorgrond treedt. "I Want You" beschouwde ik altijd als mijn favoriete Dylan-song van dit album, maar na herbeluistering van dit sublieme album ben ik tot de conclusie gekomen dat het kiezen van je favoriete liedje ongeveer gelijk moet staan aan het kiezen van je favoriete kind. Een ondoenlijke en onmogelijke keuze. Zo is het epos aan zijn ex-vrouw Sara Lownds; "Sad Eyed Lady of the Lowlands" van dusdanige schoonheid dat ik heel goed kan begrijpen dat de tienermeisjes in die dagen compleet idolaat waren van deze nonchalante jongen uit Minnesota. En daarnaast zijn er nog de prachtig verhalende liedjes als "Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again" en "4th Time Around".

Holly Williams - The Ones We Never Knew (2004)

Van de kleindochter van Hank Williams, als ook de half-zus van Hank Williams III, had ik eigenlijk een geheel andere stijl verwacht. Alhoewel ze de jongste telg is uit dé countryfamilie van de vorige eeuw (The Carter Family even buiten beschouwing gelaten) bevat haar muziek totaal geen invloeden meer van haar opa. Daarentegen heeft ze meer gemeen met de pop-country van haar vader, Hank Williams Jr. Haar stem is erg aangenaam maar mist naar mijn mening toch net dat scherpe randje. Zo klinkt een nummer als "Sometimes" net iets té gladgestreken. Ze doet het zeker niet onverdienstelijk, maar naar mijn mening zijn er in dat genre betere vertolksters zoals Lucinda Williams en Kathleen Edwards.

The Roches - Will You Be My Friend? (1994)

Blijkbaar is het niet alles goed wat er blinkt in mijn platenkast. Alhoewel ik de zusjes Roche (Suzzy, Terre en Maggie) toch best wel hoog heb zitten is dit een van de slechtste kinder cd's die ik in tijden heb gehoord. De mooie harmoniën die ik ken van hun debuutalbum maken plaats voor bijna irritante samenzang. Het leukste nummer op het album "Uncle Dave" is dan ook gezongen door het kinderkoor The Misbehavers (Lucy Roche, Shelley Gladwin, Frances Geller en Zac Posen). The Roches doen er goed aan hun oor eens te luister te leggen bij Dan Zanes (The Del Fuegos) of Elizabeth Mitchell (Ida).

Jesse Malin - The Fine Art of Self Destruction (2002)

Produced by Ryan Adams staat er op de achterkant van het album te lezen en dat is ook duidelijk te horen op het eerste album van de ex-D Generation frontman. Zijn voorliefde voor singer/songwriters als Bob Dylan, Neil Young en Steve Earle is ook sterk terug te horen in zijn eigen werk. Het album opent met "Queen of the Underworld" een mooi bitterzoet alt. country epos. Daarna volgen meer prachtige roots rock nummers. Op praktisch elk nummer wordt hij vocaal bijgestaan door Melissa Auf der Maur (Hole, Smashing Pumpkins). Verplichte kost voor fans van Ryan Adams of Uncle Tupelo.