Lonnie Donegan - Showcase (1956)

Het was niet de heupwiegende tieneridool Elvis Presley die halverwege de jaren '50 als eerste de Engelse muziekindustrie wakker schudde, maar een Schotse jazzinstrumentalist die al zeer snel bekend zou worden als de King of Skiffle. Deze Lonnie Donegan was al vanaf de vroegere jaren '50 actief in diverse jazzbands waarvan de Chris Barber's Jazz Band de meeste bekende was. Ten tijde van zijn lidmaatschap van de Ken Colyer's Jazzmen speelde Donegan samen met bandleden Ken Colyer en Chris Barber tijdens optredens "skiffle-breaks". Deze skiffle-breaks waren een idee van Ken Colyer's broer Bill en sloegen direct aan bij het publiek. Het duurde dan ook niet lang voordat Donegan zich compleet toelegde op het skiffle-werk en in 1955 een enorme hit scoorde met "Rock Island Line".

"Showcase" is het debuutalbum van Donegan als solo-artiest. Het album bevat covers van onder andere bluesgrootheden als Leadbelly ("I'm Alabammy Bound") en Leroy Carr ("How Long, How Long Blues") en countrylegende A.P. Carter ("Wabash Cannonball"). Donegan's karakteristieke folkblues stem doet bij tijd en wijle een zwarte blues shouter vermoeden en niet een blanke skiffle-speler uit Glasgow. In "Alabammy Bound" en de traditional "I Shall Not Be Moved" wordt zijn tenorstem perfect aangevuld door de basstem van gitarist Denny Wright. Tot 1962 was Donegan immens populair in het Verenigd Koninkrijk, maar door de opkomst van The Beatles en andere beatgroepen raakte hij al snel op de achtergrond.

L-FM (15 juni 2010)

Weer een nieuwe radio-uitzending. Country-rock was ditmaal het thema.

John Fogerty - Bad Moon Rising; The International Submarine Band – Folsom Prison Blues/That’s All Right; The Flying Burrito Brothers - Sin City; Steve Young – I’m a One Woman Man; The Byrds - My Back Pages; Chris Hillman – (Take Me in Your) Lifeboat; The Everly Brothers - On the Wings of a Nightingale; Rick Nelson – Walkin’ Down the Line; Linda Ronstadt - Blue Bayou; Ian Matthews – Propinquity; Eagles – Desperado; The Amazing Rhythm Aces – Life’s Railway to Heaven; Steve Earle - Guitar Town; Michael Nesmith – Silver Moon

Doug Sahm - Nitty Gritty; Goose Creek Symphony – Symphony Music ; The Flatlanders - See the Way; Dillard & Clark – Don’t Come Rollin’; Joe Ely - The Road Goes on Forever; Gene Clark – Tried So Hard; Jimmie Dale Gilmore – Ripple; The Gosdin Brothers – Woman’s Disgrace; John Fogerty – Rockin’ All Over the World; Great Speckled Bird – Bloodshot Beholder; Steve Earle & Sharon Shannon - The Galway Girl; The Grateful Dead – Friend of the Devil; Emmylou Harris & Linda Rondstadt - For a Dancer; Roger McGuinn – Bag Full of Money; Eagles - Take It to the Limit

Memphis Minnie - The Best of Memphis Minnie (2008)

Gitaarspelende blueszangeressen zijn zeer spaarzaam. Maar dit selecte groepje is wel van een zeer hoogstaand niveau. Wat te denken van Sister Rosetta Tharpe, Elizabeth Cotten of Memphis Minnie. De laatste naam zal de meesten het minst bekend in de oren klinken. En dit terwijl Minnie oftewel Lizzie Douglas een van de meest invloedrijke figuren was in de vooroorlogse blues.

In 1929 trouwde ze met gitarist Joe McCoy met wie ze een muzikaal duo vormde. Tijdens de jaren '30 trok ze naar Chicago alwaar zij een van de grondleggers was van de Chicago Blues. Na slechts vier jaar strandde haar huwelijk met McCoy waarna ze in 1939 hertrouwde met Ernest "Little Son Joe" Lawlars. Tot op 61-jarige leeftijd bleef Minnie actief in de Chicago bluesscene en vervolgens keerde ze in 1958 samen met Little Son Joe weer terug naar Memphis.

Dit album - met de subtitel "1933-1937" - bevat opnames van Minnie tijdens haar hoogtijdagen eind jaren '30. Van de klassieke blues songs als "I'm Bad Luck Woman" en "Caught Me Wrong Again", opgenomen tijdens de fameuze mei 1936 sessie, tot de meer georchestreerde country blues opgenomen in 1937. Anders dan de subtitel doet vermoeden staan op deze cd ook nummers die opgenomen zijn in juni 1938, haar laatste sessie voordat zij in contact kwam met Little Son Joe een jaar later.